Dag 3

Dag 3:

Na 9,5 (!) uur heerlijke en diepe slaap, word ik wakker van de wekker. Blijkbaar was ik echt uitgeput. Genieten, slapen zonder Moos [e-1f605]. Ik open de gordijnen en kijk naar buiten. Het regent nog steeds. SHIT! Ik heb zeker geen haast om te vertrekken vandaag. Na de een douche begeef ik me naar de ontbijtruimte. Wat een goed ontbijt staat hier op me te wachten. Alles wat je je maar wensen kan. Na het eten neem ik nog koffie en een zoetigheidje en schrijf ik het verslag van de vorige dag. Daarna weet ik het niet langer te rekken. Ik zie op tegen vandaag. Hopelijk niet weer zo'n dag! Gelukkig is het inmiddels droog. Ik pak mijn spullen in en start de motor om elf uur. Er staan 779 km's op de teller. Nog 400 km te gaan.

Het duurt een half uur. Een half uur vol blijdschap en geluk. Een half uur lang zweef ik door de prachtige Duitse velden. Dit is hoe ik me Duitsland had voorgesteld. I LOVE it! Na dat half uur moet het regenpak weer aan. Ik doe mijn uiterste best me niet uit het veld te laten slaan door nattigheid en oneffenheden. En weet je wat? Het lukt aardig. Dat halve uurtje geluk heeft me goed gedaan [e-1f600]

Zo kabbel ik lekker voort. Geen topweer, ook niet zo erg als gisteren. Vooral als het wat harder regent, is het lastig om door de druppels heen te blijven kijken. Zolang het zicht goed is, gaat het eigenlijk best wel lekker. De wegen zijn soms wat breder, soms wat smaller. Ik stop op een smalle weg om te genieten. Lunchen doe ik net voor ik de grote weg op draai. Ik volg de route die getipt is door elde host van het hotel, ook een motorrijder. Hij zal het wel weten!. Voor de geinteresseerden; tussendoor onder Ulm langs, over de A7 richting Oostenrijk, daar aan de westkant binnen te komen om vervolgens over de Hahtenjochpas naar Fügen te rijden.

Om half drie kom ik de eerste andere motorrijder tegen. Om drie uur het eerste blauw in de lucht. Uiteindelijk kan om een uur of vier het regenpak weer uit.

De host vertelde al dat het landschap opeens helemaal zou veranderen. En dat was zo! Wat is Oostenrijk mooi! Zo groen [e-1f60d]

En dan komt het.... De Hahtenjochpas! SPANNEND!!!!! Daar komen ze... De eerste 180's.... Gaat het lukken? Kan ik dit wel? Ik besluit ze in de eerste versnelling te nemen. Beter te hoog in de toeren dan te laag. Door de bocht heen kijken, daar ga je. Kijken, kijken, kijken, goed zo, JAAAAAAAAAAA!!! I did it!!! De eerste bocht ging perfect. Joehoee!!! Ik kan het! Trots en netjes rijd ik naar boven. Gelukkig heb ik een gesloten helm, want er staat me toch een grijns op mijn gezicht [e-1f601]

Naar beneden is iets lastiger. Op de top regent het, dus het zicht is slecht. Na een minuut of tien stop ik even en de regen is over, dus ik maak mijn vizier schoon en rijd wat lekkerder verder. Top dit!

Na de berg heb ik bereikt wat ik wilde bereiken. En het is nog aardig wat kilometers, dus het laatste uur en 15 minuten gaan knallend over de snelweg. En die duren laaaaaaannngggg! Het is fris en alles doet pijn. Hoezo voel ik dit nu pas? Je kent het vast, de laatste loodjes. Alhoewel die deze reis niet het zwaarst waren! Er hebben wat tranen gevloeid. Van angst, frustratie en teleurstelling, maar ook van blijheid en trots. Ik heb dit maar mooi gedaan!

Nu ga ik een weekje rustig aan doen en van Oostenrijk genieten. Bedankt voor jullie support, dat was heel erg fijn [e-1f970][e-2764]️[e-1f618]