Chaos, spanning en sensatie!

Oei, ik zie dat ik jullie alweer twee weken heb laten wachten op een nieuw berichtje! Weer een hoop gebeurd in de tussentijd!

Afgelopen week heb ik heel lang en heel veel gewerkt. Ik ben met twee collega’s de straat op geweest voor de concurrentieanalyse. Dit is een succes. Ik zeg natuurlijk tegen niemand voor wie ik werk en dan willen de ondernemers hier aardig wat kwijt :)
Ik kom op deze dagen laat thuis en dan moet ik ook nog resultaten verwerken. Maargoed, dat is niet erg, tot nu toe ben ik lui genoeg geweest. Tot mijn grote schrik realiseerde ik mij ineens dat mijn concept scriptie over twee weken al af moet zijn! Gisteren (zondag!!!) dus maar direct achter mn laptop gekropen en een hoop opgeschoten.

Gelukkig gun ik mezelf toch ook nog leuke dingen! Vorig weekend zijn Wilma, Myra en ik zo vrijpostig (ja, dat woord is hier echt nog niet uitgestorven) geweest om met enkel Bakra’s een auto te huren en naar Nickerie te rijden. (Surinamers vinden dat erg stoer en ongeloofwaardig) 237 kilometer heen en uiteraard ook weer terug. Ik ben dus vol spanningskriebels achter het stuur gekropen en heb ons allen veilig weten te brengen. Links rijden ben ik op de fiets wel gewend, dus dat was niet zo’n probleem. Echter zijn we meerdere malen opgeschrokken omdat de ruitenwissers ineens gingen wissen in plaats van dat het knipperlicht aan ging, hebben we één keer flink geslipt en zijn we een paar keer een drempel overgevlogen ;-) Je moet hier echt op zoveel dingen letten, vooral omdat de wegen vol gaten zitten en dus iedereen ook een beetje over de weg slingert om ze te ontwijken. Maximaal gemeten snelheid was dan ook slechts 110 km/u......
Doel van de trip was om te filmen voor de documentaire die Myra aan het maken is en het bezoeken van bakkerijen voor mijn onderzoek.
Filmen gebeurde op Bigi Pan, wat staat voor ‘ grootste meer’. Er zijn in dat gebied vele meren en Bigi Pan is de grootste. Eerst met een bootje anderhalve kilometer door een kanaal. Halverwege gingen we nog even door de struiken en ineens lagen we stil in een enorm uitgestrekt gras-/moerasgebied. Wauw, wat was het daar mooi! Iedereen werd er helemaal stil van: je zag en hoorde enkel nog natuur.....
Het meer zelf was niet zo heel bijzonder om te zien: gewoon water. Wat ik wel apart vind is dat het maar maximaal anderhalve meter diep was, maar er toch enorm veel vis leeft.
In Nickerie zelf kwamen we aan bij hotel Ameerali. Iemand had ons dit aangeraden: warm water, zwembad, niet duur, wat wilden we nog meer? In mijn Surinamewijzer staat overigens dat het een topklassehotel is, dus het zou wel goed zijn..... Nou nou nou, ik heb nog niet zo slecht iets gezien! Menig hostel biedt meer ruimte en hygiëne! Het stonk naar schimmel, we moesten een hok van drie bij drie met zijn drieën delen en we hadden....... koud water :s
Dan moesten we maar flink op stap, zodat we niet zo lang in dat hok hoefden te vertoeven. Helaas was de enige disco in de buurt alleen op zaterdag open, dus waren we aangewezen op het Poolhouse: 5 ouwe mannen en een pooltafel, hahaha! Desalniettemin hebben we ons goed vermaakt en heb ik ons de volgende dag weer veilig terug kunnen brengen :)

Afgelopen weekend heb ik een uitje van mijn werk gehad naar Bambun Hal: een stukje aangelegd strand aan de Surinamerivier. Niks te doen, dus vooral gerelaxt. Ik had zowel donderdag- als vrijdagnacht erg weinig geslapen, dus heb een recordpoging gedaan: zo vaak mogelijk op zoveel mogelijk plekken in slaap vallen. Weet niet of ik recordhouder ben geworden, maar ik heb geslapen: op de heenweg in de bus, in de boot (zowel op de heen- als de terugweg, een keer of twee/drie) en nog even een dutje gedaan in de hangmat :) Helemaal uitgerust weer in de bus geklommen. Wat een chaos was het daar! De chauffeur had keiharde muziek en de magazijn jongens die mee waren gingen helemaal uit hun dak: er werd (al rijdende) flink gedanst en uit volle borst meegezongen. Ik geloof dat ik echt lachrimpels kweek in dit land ;-)

Zaterdagavond ben ik naar een volleybalwedstrijd wezen kijken. De play-offs zijn begonnen, dus volleybal op het hoogste niveau.... Degene die me had uitgenodigd speelde maar één set en zijn team speelde ook nog eens erg belabberd, gezien de grote verhalen over het feit dat ze al twee jaar onverslagen kampioen zijn.
Toevallig werd ik ook uitgenodigd voor een basketbalwedstrijd gisteren. Beetje veel sport ineens, maarja, wat moet je anders in de regen?! De sporthal was echt ontzettend oud. Wilma en ik hadden t er nog over dat t niet moest gaan regenen, want het dak zou waarschijnlijk lekken.....ja hoor, gaat het enorm plenzen! Tijdens de wedstrijd ging er dus een dweilende meneer over het veld, haha! De wedstrijd zelf was enorm spannend en gespannen: het werd steeds agressiever. Op een gegeven moment werd er zelfs gevochten! En dan wil iedereen meedoen natuurlijk! Complete chaos! Tot overmaat van ramp werd Herbert (die me had uitgenodigd) ook nog eens neergeslagen! Zou ik ongeluk brengen.......???

Nu is de werkweek weer begonnen en ga ik dus weer hard aan de slag! Wel nog de volgende mededeling: mijn nieuwe telefoon is aangekomen, tezamen met mijn nieuwe Nederlandse sim kaart (met grootse dank aan Joyce!). Er kan dus weer gesmst worden zonder extra kosten te maken, al check ik m niet continu.
Foto’s ben ik vergeten mee te nemen, dus die komen later!

Heel veel liefs en een dikke kus weer!